W kronikach olimpijskich bieg na nartach z karabinem ma długą historię. Przed II wojną światową istniał zwyczaj, że Zimowe Igrzyska Olimpijskie, a także Mistrzostwa Świata otwierał bieg narciarski - patroli wojskowych. Bieg odbywał się na dystansie 25 km na nartach z karabinem i ze strzelaniem do 3 baloników o średnicy 20 cm na odległość 150 m. Mimo, że bieg ten rozgrywany był poza konkurencją, rywalizacja narciarzy - strzelców wzbudzał duże zainteresowanie, czasami dramatyczne.Na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Chamonix w roku 1924 razem z reprezentantami Finlandii, Szwajcarii, Włoch, Francji i Czechosłowacji startował polski patrol w składzie: Zdzisław Woycicki, Ignacy Daniec, Szczepan Witkowski, Stanisła Chrobak i Stanisław Kądziołka. Polacy nie ukończyli biegu patrolowego z powodu złamania narty przez Woycickiego. W pierwszych Zimowych Igrzyskach Olimpijskich - bieg patrolowy wygrali Szwajcarzy. W drugich Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Saint Moritz w 1928 roku startował również polski patrol w składzie: Z. Woycicki, K. Zytkiewicz, W. Czech, T. Zaydel. i tym razem polscy zawodnicy nie mieli szczęścia, nartę złamał Zaydel, ale patrol bieg ukończył, mimo, że Zaydel biegł od 10-tego kilometra na jednej narcie. Polacy wyprzedzili patrol Rumunii i Francji, zwycięzył patrol norweski. W 1932 roku Zimowe Igrzyska Olimpijskie odbyły się w Lake Placid. W związku z trudnościami finansowymi Polski Komitet Olimpijski zamierzał wysłać trzech zawodników i dopiero interwencja znanego malarza artysty Tadeusza Styki, któremu udało się uzyskać poparcie finansowe amerykańskiej Polonii, pozwoliła na wysłanie pięciu zawodników. Po raz trzeci na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Garmisch-Partenkirchen w 1936 roku wystartował polski patrol w składzie: Zytkiewicz, Rzepka, Trzebunia i Padych. Na Mistrzostwach Świata FIS w Zakopanem w 1939 roku, na dystansie 25 km patrol polski w składzie: Hamburger, Czepczor, Wawrzec i Haratyk zajęła 3 miejsce. Po wojnie tradycja biegów upadła, dopiero w 1957 roku Szwedzi wystąpili z inicjatywą wprowadzenia do sportów zimowych zmodyfikowanego biegu patrolowego zwanego biathlonem. Akt intencyjny podpisali - gen. Thofelt i płk Hederen - Szwecja, dr Fried i prof. Deflorian - Austria, płk Gallezot - Francja, Julian Kajdy i Kazimierz Konarski - Polska, gen. Bangstad - Norwegia. Tak więc narodził się dwubój zimowy - czyli bieg narciarski na 20 km ze strzelaniem do tarcz na 4 rubieżach ogniowych, na odległość 250 m. (śr. 30 cm), 200m. (śr. 25 cm), 150m. (śr. 20 cm) i 100m. (śr. 30 cm), z tym, że na pierwszych trzech stanowiskach strzelano z postawy leżącej, a na ostatnim z postawy stojącej. Każdy zawodnik oddawał czterokrotnie po 5 strzałów, a za każdy nie trafiony strzał otrzymywał 2 minuty karne. 2 marca 1958 roku w Saalfelden w Austrii, rozegrano i Mistrzostwa Świata w Biathlonie. Do 1966 roku rozgrywano tylko bieg na dystansie 20 km. W 1958 roku Międzynarodowy Komitet Olimpijski włączył Biathlon do programu Zimowych Igrzysk Olimpijskich. Po tej decyzji UIPM (Międzynarodowa Federacja Pięcioboju Nowoczesnego), włączyła do swego Związku Biathlon i przyjęła nazwę UIPMB (Union Inernationale de Pentathlon Moderne et Biathlon). Po raz pierwszy biathlon rozegrano na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 1960 roku Squaw Valley. Włączenie do programu Zimowych Igrzysk Olimpijskich Biathlonu, spowodowało szybki jego rozwój jak również zmiany regulaminowe. W 1966 roku w konkurencji 20 km zmieniono odległość, a także ocenę strzelań. Od tej pory wszystkie strzelania odbywały się na odległość 150 m. Kolejność strzelań była następująca: leżąc, stojąc, leżąc, stojąc. Tarcze pierścieniowe do postawy leżąc miały środkowy czarny pierścień o średnicy 12,5 cm, zaś pierścień wewnętrzny o średnicy35 cm i zewnętrzny o średnicy 50 cm. Nowy Regulamin wprowadzał też nową konkurencję - bieg sztafetowy 4x7,5 km. Zawodnik biegnący w sztafecie wykonywał dwa strzelania z postawy leżąc i stojąc do celów o średnicy 12 cm i 35 cm. Za każdy nie trafiony cel, zawodnik musiał przebiec rundę karną o długości 200m. Konkurencję tę rozegrano po raz pierwszy na Mistrzostwach Świata w RFN w 1966 roku, a do programu Zimowych Igrzysk Olimpijskich włączono ją w 1968 roku. Sztafeta biathlonowa stała się jedną z najbardziej widowiskowych konkurencji biathlonowych. Biathloniści dostąpili zaszczytu reprezentowania Polski na IX Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Innsbrucku w 1964 roku. Start Polaków był udany, najlepszy wynik uzyskał w biegu na 20 km Józef Rubiś, zajmując szóste punktowane miejsce.